Verbouwing van Oásis Azul

Vanaf 12 november gaat de blog verder op Oásis Azul als accommodatie.

Vrijdag 23 oktober: Familiebezoek en calçadas

Peter, Marauke, Timme en Lotte zijn een weekje bij ons op bezoek geweest. Wat heerlijk om ze weer te zien. Vooral mooi om te zien dat ze zich zo hebben vermaakt. De kids vermaakten zich prima in de moestuin, achterop de scooter, zwemmen in het (nogal koude) zwembad. Echt mega leuk om te zien. En dat ondanks het weer. Het is echt noodweer geweest op dinsdag met heel veel regen en wind. Alles is gelukkig waterdicht gebleven. Het was de ultieme test want het kwam echt met bakken uit de lucht. 

De mannen die de calçadas leggen zijn nog druk bezig. Ze kwamen een paar dagen later dan verwacht ('t blijft Portugal) en door de regen lag het ook een paar dagen stil maar nu zijn ze weer volop bezig. Het is echt vakwerk en het wordt (is) mooi!

Maandag 12 oktober: Calçadas

Vanaf morgen worden de calçadas (Portugese steentjes) gelegd. Hier kijken we echt naar uit want dat gaat een enorm verschil maken in het aanzicht. Het zwembad is inmiddels helemaal af en voorzien van een prachtige houten rand. Met dank aan Joost! Het zwembad is echt zo mooi geworden. Vanuit het zwembad heb je een geweldig uitzicht over de vallei.

Vanaf morgen worden het terras om het zwembad, een paadje naar de appartementen en een pleintje voor de appartementen van calçadas voorzien. Wat timing betreft is het perfect. Afgelopen week waren Jan en Liseth een week te gast en ook verbleef Nathalia 4 nachten bij ons. 

We hadden dus een vol huis. Dat was fijn en smaakt naar meer!

We staan sinds vorige week op Airbnb en Natuurhuisje.nl maar het loopt helaas nog geen storm. We horen dan ook van onze collega's dat het najaar heel slap is i.v.m. corona. We wachten rustig af en genieten intussen zelf van onze plek. 

Komende vrijdag komt mijn broer met Marauke en de kids. Hier kijk ik enorm naar uit. Ik heb Peter en de kids al sinds maart niet meer gezien dus dat wordt hoog tijd. 

De mooie, nieuwe foto's op de site zijn gemaakt door Jan. 

Woensdag 30 september: Het zwembad!

Jawel, we hebben onze eerste figuurlijke duik al genomen. Letterlijk is geen aanrader omdat het zwembad daar te ondiep voor is. Het is wel echt heerlijk en het was wat gedoe, maar hij staat! We kunnen zelfs baantjes trekken. We hebben een soort elastiek gekocht dat je om je middel bindt en dan kun je op de plek zwemmen. Echt mega handig. Volgende week worden de calçadas gelegd en dan ziet de tuin er ook wat aangekleder uit.

We kunnen overigens wel zeggen dat we de laatste weken (maanden) stevig door hebben gewerkt. Ook al doen de foto's hieronder, anders vermoeden. We zeggen bijna iedere dag tegen elkaar 'het is hard werken op de boerderie'. Maar het resultaat is er naar!

We hebben de afgelopen tijd ook bezoek gehad. Thalietje is een aantal dagen langsgeweest. Marauke en Wendy zijn een lang weekend geweest. En vanochtend zijn Jan en Liseth geland. Erg leuk om het resultaat tot nu toe te laten zien.

En dan realiseren we ons tevens weer hoe veel er veranderd is. 

Maandag 14 september: Bijna een zwembad en toch weer niet

Het heeft wat voeten in aarde (letterlijk en figuurlijk), het aanleggen van het zwembad. We waren super blij dat we er nog één op de kop hebben kunnen tikken. Want ze waren overal uitverkocht. Dit was een klus die we zelf wilden doen omdat de aannemer er behoorlijk wat geld voor vroeg (alhoewel we nu beginnen te begrijpen waarom). Een graafmachine heeft een enorm gat gegraven waar het zwembad in komt te liggen.

Ik sta dan overigens versteld van de Portugese taalvaardigheid van Michiel. Hij heeft alles, uiteraard in het Portugees, geregeld met een lokaal bouwbedrijf met als bijnaam Pai Natal (Kerstman). Veel mensen schijnen hier overigens een bijnaam te hebben. De João die lang bij ons heeft gewerkt, wordt João Batata genoemd (Jan aardappel). Logisch, want ik heb het idee dat er 10 namen bestaan in Portugal waardoor bijna iedereen hetzelfde heet. 

Maar goed, de operatie zwembad. Met hulp van super lieve vrienden, zijn we aan de slag gegaan. Iedereen helpt elkaar hier! Dat is echt zo fijn. En hoe kort we hier ook wonen, hoe bijzonder het is dat we van alle kanten hulp krijgen aangeboden.

Het absolute verschil met hoe wij in Nederland leefden is dat hier de agenda's niet wekenlang van tevoren zitten volgeboekt. Hier kun je nog spontaan bij elkaar aanwaaien en hier helpt iedereen elkaar. Heel verfrissend. Ik wil niet zeggen dat dat in Nederland niet zo is hoor, maar hier wordt meer met de dag geleefd. Waardoor er meer ruimte is om elkaar te helpen. 

Oké, het zwembad. Gat gegraven, beton gestort, 17 kruiwagens zand erop gestort om te egaliseren, plastic en vilt aangebracht ter bescherming van de liner (binnenkant zwembad), zwembad in elkaar gezet. Op de verpakking staat dat je het zwembad in 3 uur opzet. Tuurlijk, 3 dagen zullen ze bedoelen. En toen alles stond kwam de grote verrassing. Het zwembad stond niet waterpas. En dat schijnt regel nummer 1 te zijn. 

Dussssss even vloeken en tieren. Zwembad afbreken, wat overigens wel heel snel gaat, en vandaag starten we met frisse moed om de vloer egaal te maken en het zwembad weer op te bouwen. Volgende keer als ik een stukje typ, zal dat zijn vanuit het zwembad :).

Woensdag 2 september: 1 appartement is (zo goed als) klaar

En dan zijn we opeens 2 weken verder. 2 weken waarin we hard hebben gewerkt om 1 appartement (Casa Lá) af te krijgen om onze eerste gast te ontvangen. Het waren heuse "Ik Vertrek" taferelen. Een paar dagen voor aankomst was het nog een grote chaos. De electriciteit moest nog in orde worden gebracht, de loodgieter was bezig, wij waren aan het schilderen en de parkeerplaats werd aangelegd. Er moest een 'nood' keuken worden gemaakt en alles moest uiteraard nog worden ingericht. Maar, het is gelukt. En hoe! We zijn zelf erg blij met het resultaat. Er moet nog wel e.e.a. veranderd worden zoals de keuken en kastruimte. En we gaan nog zorgen voor een bartafel waaraan gegeten kan worden. Maar de basis staat. 

Er wordt nu ook doorgewerkt want het tweede appartement moet natuurlijk ook nog af. En vorige week is dus ook de parkeerplaats in orde gebracht. Hier zijn we echt super blij mee. Wat een grote hoop met stenen en bouwafval was, is omgetoverd tot een 'mooie' parkeerplaats.

Bertie is midden in de chaos ook een week op bezoek geweest. Dus we werkten 's ochtends en in de middag of avond gingen we iets leuks doen. Zoals eten bij onze favoriete restaurants en een paar uurtjes naar het strand.

Het kleine katje heeft inmiddels een naam: Nok Nok (we weten nog steeds niet of het een jongetje of een meisje is). Iedere keer als we de keuken binnen komen zeggen we Nok Nok en daar reageert hij op (ik denk dat het een hij is). We laten de deur en het raam open zodat hij naar buiten kan om te spelen. Het is een echte bomenklimmer en het is echt vermakelijk om de verwondering te zien. Helaas kunnen we niet dichter dan een meter bij hem komen. Maar goed dat is al een enorm verschil met een paar weken geleden. 

Maandag 17 augustus: Alfaroba's en ramen

Vandaag zijn ze de schuifpuien erin aan het zetten. Wat een ander gezicht! Zo wordt het een echt huis.

De vloeren en de terrassen liggen er bijna allemaal in en de voorgevel heeft een kleurtje gekregen. Het schiet nu echt op.

We hebben alleen een keukenprobleem. De offerte liet nogal lang op zich wachten en nu is het bedrijf gesloten voor vakantie, dus dit gaan we tijdelijk anders oplossen. De loodgieter is volgende week weer terug van vakantie en gaat aan de slag met de badkamers en dan begint het er echt op te lijken! 

Vorige week stond in het teken van alfaroba's plukken. Dat hebben we eigenlijk de hele week gedaan. We hebben een stuk of 15 bomen op ons terrein. De pit van de alfaroba's wordt gebruikt als verdikkingsmiddel in o.a. kindervoeding en uit de peul wordt carobe (chocoladevervanger) gewonnen. Een hele nuttige plant dus die alleen voorkomt in het kustgebied. De kiloprijs was hoog dit jaar wat extra loonde om de hele dag in onmogelijke houdingen op de grond te zitten om de peulen te rapen. We hebben in totaal 990 kilo weggebracht en kregen daar zo'n 850 euro voor terug. Een mooie ruil dus.

Het kleine katje is nog steeds zonder naam en vertoefd nog steeds in de keuken. Wel komt hij of zij wat vaker tevoorschijn om te spelen. We boeken iedere dag een kleine progressie. Helaas neemt mijn, Sandra's, allergie momenteel de overhand en loop ik rond met knal rooie eczeem ogen. Niet echt fijn en ik baal er enorm van, maar als ik het kleine katje rond zie dartelen dan weet ik weer waarvoor we dit doen. 

Woensdag 5 augustus: Ons leven wordt steeds luxer

Hoe blij we hier zijn met de kleine veranderingen die ons leven luxer maken. We hebben namelijk een toilet die we gewoon door kunnen spoelen! Wow. Hoe zijn wij al die tijd naar het toilet geweest? Op het chemisch toilet in de caravan. Ook prima maar dit is wel stukken handiger.

Op de bouw loopt het lekker door. De mannen zijn vloertegels aan het leggen en Michiel is de plafonds aan het schilderen. Intussen staat alles in de primer en gaan we alles voorzien van de definitieve laag. 

We moesten nog een grote beslissing nemen en dat ging over het zwembad. We kwamen er niet echt uit. Voor een 'echt' zwembad hebben we geen vergunning en is de investering nogal groot dus dat laten we voor de komende jaren varen. Eerst geld verdienen.... We hebben nog allerlei tussenopties overwogen die ook prijzig bleken te zijn. We zijn erop uitgekomen dat we een terras van calçada's laten maken (Portugese steentjes) met daarop een mooi, rond opzetzwembad. Alleen, blijkt er geen enkel zwembad meer te koop te zijn. Dus het zwembad komt pas volgend voorjaar, als er weer voorraad is. Mochten we intussen nog een zwembad op de kop kunnen tikken, dan kopen we dat uiteraard. 

En dan hebben we een nieuwe huisgenoot. Vorige week kregen we een hele fijne stoelmassage van Sanne, op een biologische markt in Olhão.

Daar hoorden we de hele tijd een katje miauwen. Het katje bleek helemaal alleen te zijn. De moeder was al vertrokken en de broertjes en zusjes hadden intussen een ander huisje gekregen. Alleen hij of zij (we hebben geen idee) zat er nog en bleek een kleine duivel te worden genoemd omdat ze tot dan toe onvangbaar was. Wij vonden het zo zielig dat wij ze wel mee wilden nemen. Dat had wel wat voeten in aarde maar nu woont ze in onze keuken. Alleen zien we haar/hem bijna nooit. Omdat ze zo bang is, verstopt ze zich. Haar meest recente plek is een uitsparing van een paar vierkante cm onder de koelkast. 's Nachts komt ze wel tot leven want dan eet en poept ze (de stank is niet te doen). Maar overdag verroert ze zich niet. Het is zo sneu. Het is niet de bedoeling om haar binnen te houden. Nu wel, om haar aan te laten sterken want ze is veel te klein en om haar een veilige plek te geven waar ze naar terug kan gaan. Ik, Sandra, ben allergisch voor katten en loop intussen rond met brandende, rode oogleden... 

Die rode ogen heeft ook te maken met Mauw, de andere kat. De nachten dat we buiten slapen, komt zij ook op bed liggen. Gisteren stond ze opeens aan ons bed in de caravan (ze had een gaatje in de hor gevonden) maar dat was niet helemaal onze bedoeling. Ze droop dan ook teleurgesteld af.

Maandag 27 juli: Commotie op de bouw

Hier zou 'Ik Vertrek' van hebben gesmuld. Afgelopen woensdag kregen 2 mannen die bij ons werk(t)en het met elkaar aan de stok (in dit geval aan de koevoet). Het was ons al wel duidelijk dat er iets aan de hand was. De sfeer was anders dan daarvoor. Blijkbaar waren ze helemaal klaar met elkaar en vlogen ze elkaar aan. Michiel is tussenbeide gesprongen en heeft ze uit elkaar gehaald. De ene vertrok meteen en de ander heeft, nadat hij was bijgekomen, zijn werkdag nog afgemaakt maar gaf aan ontslag te nemen. Er was volop commotie op de bouw want degene die was vertrokken gaf ook aan ontslag te hebben genomen. Donderdag en vrijdag was er dan ook niemand. Slik... 

Gelukkig hadden we vrijdag een afspraak met de aannemer en hij gaf aan dat maandag iemand anders zou komen. We voelden ons er echt rot onder omdat één van de mannen al vanaf het begin bij ons aan het werk was.

Totdat we op zaterdag een auto hoorden. We lagen nog in bed want hadden niemand verwacht. En daar stond degene die al die tijd bij ons gewerkt had weer. Net alsof er niets aan de hand was. Dat is trouwens niet helemaal waar, want hij durfde ons in het begin amper aan te kijken. De andere man heeft wel ontslag genomen, hoorden wij later. 

Het was wel 'the talk of the town' omdat de loodgieters, die bezig zijn met de vloerverwarming, er ook al van wisten.

Vandaag zijn er gelukkig 3 mannen dus de bouw gaat weer door.  De terrassen zijn bijna klaar en het wordt zó mooi! Komende week gaan ze de vloeren voorzien van beton en dan kan er betegeld worden. En zijn we weer een stap verder.

Wij zijn de laatste weken vooral veel op het strand te vinden. Even met de scooter heen en weer en vooral lekker even afkoelen. Want dat is nodig.

Én we zijn een dagje naar Ayamonte geweest, net over de grens in Spanje. Wat een andere sfeer! Minder dan een half uur rijden en zó anders. Veel drukker en intenser met typisch Spaanse sfeer. We hebben ook nog een bliksembezoek gebracht aan Vila Real de Santo António, dat is aan de Portugese zijde, tegenover Ayamonte. Ook een ontzettend sfeervol stadje waar we binnenkort nog een keertje naar terug gaan.   

Vrijdag 17 juli: Nieuwe site!

Het zal je niet ontgaan zijn dat we een nieuwe site hebben! De site is nog in progress... omdat we nog in de verbouwing zitten. De site zal dus regelmatig worden geüpdated met nieuwe foto's.

En er kan geboekt worden!!! Vanaf 30 augustus willen we open. Omdat we verwachten dat we in september binnen wel klaar zijn, maar buiten nog niet (althans het zwembad en de tuin) bieden we 30% korting aan op een verblijf in september. Vanaf 1 oktober verwachten we helemaal klaar te zijn. Leuk en spannend! De eerste 2 boekingen voor september staan al. Het is een gekke tijd, met het Corona virus maar we hopen dat we gasten mogen ontvangen die in het najaar nog lekker weg willen. 

De afgelopen weken zijn de plafonds erin gezet, is er elektriciteit aangelegd, beginnen de terrassen vorm te krijgen en hebben we een buiten slaapkamer gecreëerd. Het is nogal warm momenteel. Normale temperaturen voor hier, zo rond de 30 graden. Op zich prima maar het koelt 's avonds weinig af waardoor het te warm wordt in de caravan. De zwoele avonden en nachten zijn wel ontzettend fijn. Ook konden we niet wachten om weer op onze fijne matrassen te liggen. De eerste paar nachten was het wat onwennig en werden we tig keer per nacht wakker maar nu slapen we stukken beter en is het vooral heel tof om onder de sterren te slapen. Mauwtje heeft zelf al een keer aan mijn voeteneind gelegen. 

En we hebben een scooter gekocht. Wat een gaaf ding. Een Vespa van 125 cc en 1,5 jaar oud, die rijdt als een tierelier. Heerlijk om met de scooter naar het strand te gaan en zowat op het strand te parkeren. We hebben 'm pas 1,5 week maar we hebben er al veel mee gereden en gaan er de hele zomer mee toeren. We zijn de laatste week sowieso veel op het strand geweest. Even een duik nemen aan het einde van de dag, opdrogen, borrel drinken en op de scooter weer naar huis. 

Maandag 6 juli: Weekje met Lot en verrassingsbezoek voor Michiel

Vorige week was een vakantieweek. Op zondagavond kwam Otto, als verrassing, naar ons toe. Michiel had echt niets door, ik wist er uiteraard wel van. Otto had een autootje gehuurd en video belde Michiel met het verhaal dat hij een nieuwe auto had gekocht. Hij claxonneerde een paar keer en liet vervolgens het uitzicht zien. Dat leek wel verdacht veel op 'ons' weggetje. De reactie van Michiel was echt fantastisch. Wat was hij blij en verrast. De mannen hebben een leuke week gehad en hebben het nuttige met het aangename gecombineerd. In de ochtend hebben ze geschilderd en in de middag leuke uitstapjes gemaakt. 

Lot kwam maandagavond aan. Dat was wel gepland en wij zijn op vakantie geweest naar Olhão. Dat is een kwartiertje van waar we wonen maar het voelde wel echt als effe helemaal weg. Een fijn appartement in het centrum van Olhão met alle luxe die ik al een tijd niet heb gehad. Heerlijk! We zijn vooral naar het strand geweest. Heerlijk met een bootje naar Ilha de Armona en Ilha de Farol. Twee eilandjes voor de kust van Olhão. We waren vooral weg van Farol. Wat een heerlijk, relaxt eiland. Het leek wel alsof we op de Caraïben waren. 

En intussen werd er tijdens onze uitjes hard doorgewerkt. Het dakterras is bijna klaar, alle badkamers zijn betegeld en nog allerlei kleine klusjes zijn gedaan. Vandaag stond een grote klus op het programma. Met een graafmachine zijn de muurtjes van het terras weggehaald. Het was effe slikken want we waren allebei weg van de sfeer van het terras. Maar we krijgen er een groter terras voor terug en dit zullen onze gasten erg gaan waarderen, verwachten we. Er komen nieuwe muurtjes en plantenbakken omheen en het krijgt een meer open karakter waardoor onze gasten meer ruimte en een weidser uitzicht hebben.

Vrijdag 26 juni: Azulejos

De bouwers zijn de afgelopen week druk bezig geweest om de badkamertegels te zetten. En wat zijn we blij met het resultaat. Wij hebben alles online uitgezocht en het overtreft onze verwachtingen. Wat een prachtige tegels zijn het (van het merk Mainzu) en natuurlijk heel goed gezet!

We zijn vooral verliefd op de tegels van onze eigen badkamer (met de vogels en bloemen). Of nou ja, ik (Sandra) ben vooral heeel erg weg van de tegels. Ze leken ons iets te heftig en overheersend voor de appartementen maar voor onszelf zagen we het wel zitten. De bouwers snappen niks van onze keuze. Op mijn vraag of João de tegels mooi vond zagen we hem rood en heel ongemakkelijk worden. In Portugal wordt minder direct gereageerd dan in Nederland en hij had het even moeilijk met de vraag, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Over de rest van de tegels hebben wij zijn mening maar niet gevraagd.

Op dit moment zijn ze bezig met het betegelen van het dak. We hebben voor alle vloeren, zowel binnen als buiten, dezelfde tegels. Met uitzondering van de badkamers, die krijgen op de vloer dezelfde tegels als op de wand. We laten alles in visgraat leggen wat een heel mooi effect geeft. 

En wat doen wij intussen? Alles wat al kan in de primer zetten en schilderen. De moeilijkste keuze was het bepalen van de kleur van de voorgevel. Wij hebben een proefmuur die intussen al een paar keer is overgeschilderd en gelukkig hebben we de juiste kleur gevonden. Op de eerste foto hieronder zie je de kleur die het niet is geworden. We vonden 'm veel te lavendel. Daarnaast (met de kussens) zie je wat het wél is geworden. De wanden worden lichtblauw met donkerblauwe accenten. We hebben besloten om al het schilderwerk zelf te doen dus we weten wat te doen de komende weken. 

Dinsdag 16 juni: Online yoga 

We hebben de afgelopen week letterlijk een stukje Nederland in huis gehaald. Onze spullen uit Nederland zijn gearriveerd en ik heb online yogales gegeven. Wat was het leuk om les te geven en wat heb ik het gemist! 

Ik kreeg de vraag om les te geven en moest er even over nadenken. Past dat nu wel in mijn leven en is er wel animo voor? Nou op beide vragen kan ik nu volmondig ja zeggen! Wat was het leuk om, na 1 jaar, zoveel bekende gezichten te zien. Ook al was het online en is het niet hetzelfde als in 'real life', fijn was het zeker! Gelukkig mag ik het de komende weken nog een aantal keer overdoen. 

Verder zijn onze spullen er dus, en het zijn er veel! Al hebben we weinig gemist, toch is het fijn om onze vertrouwde spullen weer om ons heen te hebben. Het was nog best een gedoe voor de verhuizer. Omdat de vrachtwagen niet bij ons huis kan komen moest alles in een kleinere bus worden overgeladen. Ze zijn het gewend hier maar we waren stiekem erg blij dat we de verhuizing uit hadden besteed.

En het 'auto invoer avontuur' is nog steeds niet ten einde. We kregen een tijd geleden een brief van het IMT (soort RDW) dat we aan moeten kunnen tonen dat de orginele maat banden erop liggen. Nou, dat kunnen we niet dus moeten er nieuwe banden komen. Wij, nieuwe banden besteld en gisteren een paar uur staan wachten bij de bandenhandel, maar ze kregen het helaas niet voor elkaar om ze op de bestaande velgen te leggen. En totdat dit gefixt is, krijgen we ons definitief kentekenbewijs niet. We gaan ons beraden hoe we dit op kunnen lossen maar wat een gedoe zeg. Het ontmoedigingsbeleid om auto's te importeren werkt goed!

Zaterdag 6 juni: Schilderen!

Er is veel gedaan deze week. De cisterne (waterbak) die op een nogal aanwezige plek stond is afgebroken, een aantal buitenmuren zijn gestuukt, er komt water uit de keukenkraan, de gootsteen is aangesloten op de afvoer (heeeel fijn) en het dakterras is klaar om geschilderd te worden. Daar zijn we dan ook meteen mee begonnen. Sterker nog, het is al bijna af. 

We hebben best lang nagedacht over de kleuren en het ziet er nu naaruit (kan nog veranderen) dat de voorkant van het pand lichtblauw wordt gecombineerd met een donkerblauwe deur- en raamomlijsting. 

Ons eerdere idee was om het pand Ultramarijn blauw (soort kobaltblauw) te schilderen maar dat lijkt ons toch te heftig.

Blauw gaat het in ieder geval worden anders kunnen we beter op zoek gaan naar een andere naam....

Verder houden we alles zoveel mogelijk wit en dan ook echt spierwit, zoals bijna alle huizen in deze regio.

Wij weten in ieder geval wat we de komende weken gaan doen. Schilderen!

En onze spullen zijn onderweg! Volgende week donderdag worden ze geleverd. Het is veel! Zo'n 30 kuub en het enige wat ik, Sandra, echt heb gemist is een keukenmachine. Hoe grappig! Toch zal het fijn zijn om alles weer hier te hebben. 

Woensdag 27 mei: 7001  'huis'dieren en WATER

We hebben er een aantal nieuwe dieren bij. Maar liefst 7000! Dat zet de teller op 7001 (met Mauw). We zijn namelijk in het bezit van 2 bijenkasten. Gisteren zijn Evy en Koen van Evy's Bees geweest om de kasten en benodigdheden te bezorgen en om uitleg te geven. Theo en Michelle kwamen met het initiatief. Er bleek meer animo voor te zijn want in totaal zijn er op 4 adressen bijenkasten afgeleverd. En zo is de Algarve 28.000 bijen rijker. Wat uiteindelijk zal uitgroeien tot meer dan een half miljoen!

Evy en Koen werken volledig biologisch. Dus zonder chemicaliën en ze nemen alleen een klein deel van de honing wat overblijft (die de bijen als reserve maken). En niet de honing uit de raten en de pollen. Dit schijnt een bijzondere manier van werken te zijn want in Portugal zijn maar een paar bedrijven die biologisch werken. Deze manier van werken blijven wij voortzetten. Het is echt heel indrukwekkend om de bijen in beweging te zien. 

En eigenlijk hebben we nog een extra diertje op ons land. Een uiltje! Iedere avond nadat de bouwers zijn vertrokken komt zij of hij even kijken en blijft dan vervolgens de hele avond in de buurt. Laatst heeft zij/hij me een half uur zitten observeren toen ik (Sandra) trampoline aan het springen was. 

En tadaaaaaa. Sinds een uurtje hebben we water uit een heuse kraan. Het heeft een half jaar geduurd, wat vooral te maken had met miscommunicatie, maar het is er! De druk is veel te laag dus ergens gaat er iets nog niet goed maar er stroomt in ieder geval water uit de kraan! Iets wat er in overvloed was in Nederland, is hier voor ons een enorme luxe. 

Intussen loopt de bouw gestaag door. In de loft wordt momenteel een vloer gegoten, de septic tank is geplaatst en het terras van de loft wordt gebouwd. 

En wij zijn weer uit lunchen geweest bij ChaChaCha want het mag weer!

Dinsdag 19 mei: De zomer is begonnen

Het voelt hier nu écht als zomer met temperaturen die overdag rond de 26 - 28 graden zijn en zwoele avonden. Heerlijk!

En, jawel, ze zijn 'as we speak' bezig om een waterleiding aan te leggen. Het is een grote chaos in de vallei maar het gaat enorm snel. Als we uit alle bureaucratische regels komen dan hebben we binnenkort water, Er moet namelijk een meter worden aangevraagd voordat ze het water daadwerkelijk aan kunnen sluiten. En door de Covid moet alles op afspraak bij een kantoortje plaatsvinden maar het is volstrekt onduidelijk hoe zo'n afspraak tot stand komt. Kortom: het duurt nog even. Maar het begin is gemaakt!

Dan nog een leuk detail. José, de 'artista de pedra', die een werkelijk prachtige muur heeft gemaakt, metselt zijn lege bierflesjes in. Hoe grappig. Degene die deze muur ooit gaat slopen zal talloze bierflesjes tegenkomen. Goed voor de isolatie, dat wel. 

Het gaat verder nog steeds rap met de werkzaamheden. De loodgieters en elektriciens zijn bezig, de voorgevel is klaar (op de verf na), het dakterras wordt voorzien van de laatste laag cement en de tegels zijn binnen. En ze zijn mooi! Zie een hieronder een voorproefje.

En wij hebben nieuwe drone beelden, vandaag gemaakt door Jürgen. Heel blij mee!!! Klik hier voor de beelden. 

Vrijdag 8 mei: Platibandas

Het zou een yogaterm kunnen zijn.... maar dat is het niet. Platibanda betekent gevelversiering. De Algarve staat bekend om panden met prachtig versierde gevels. Dat wilden wij ook! En aangezien de mannen die hier werken alles kunnen fixen, hebben we een figuurtje uitgezocht. Het is een ruit geworden. Toch nog een link naar poker :).

We hebben het eenvoudig gehouden omdat we dat vinden passen bij deze plek op het platteland én omdat de kleur van het pand straks al uitgesproken genoeg wordt. Naast de 3 ruiten hebben ook de ramen een omlijsting gekregen. En dat maken ze allemaal zelf. Echt gaaf.

Het is nog steeds volle bak hier. Ze zijn deze week met 7 tot 9 mensen aan het werk. De vloerverwarming wordt aangelegd, het dak voorzien van een lichtgewicht beton, de voorgevel van de laatste stuclaag en de 'artista de pedra' José is nog bezig om een van de buitenmuren steen voor steen op te bouwen. Dat wil zeggen, de muur staat er nog maar aan de buitenkant wilden wij de oorspronkelijke steen terughebben. En dat is hij aan het doen. Iedere steen wordt op maat gehakt en terugelegd. Het is een soort puzzel. En ze hebben ons beloofd dat ze volgende week voorbereidingen gaan treffen voor water. Insjallah!

Het sociale leven komt hier weer een beetje op gang. We hebben al een paar vienden gezien wat echt heel fijn was. De kleinere winkels en kappers zijn weer open. We moeten wel overal een mondkapje op maar dat is prima. En over 1,5 week gaan de restaurants weer open. Hetzij in aangepaste vorm. Maar dan mogen we weer buiten de deur eten. Jeeeh! We hebben meteen gereserveerd.

Zaterdag 2 mei: Alweer 1 jaar voorbij!

Gisteren was het een jaar geleden dat we zijn vertrokken. Met toen nog onbestemde bestemming in Portugal. Dat was voor ons toch wel even een momentje om bij stil te staan. Ook omdat het nu, in de Corona periode, onmogelijk zou zijn geweest om te vertrekken.

Wij hebben namelijk tijdens het maken van de plannen weleens tegen elkaar gezegd: "Misschien kunnen we beter 1 jaar doorwerken om meer te kunnen sparen". Dat antwoord was al heel snel: "Misschien ook niet" en dat is maar goed ook. 

Verder hadden we gisteren, naast een steeds aanhankelijk wordende zwerfkat, ook een zwerfkind. Het was echt heel sneu. Er kwam een meisje van zo'n jaar of 5 keihard huilend ons terrein oplopen. Ze was helemaal in paniek. Blijkbaar was ze haar oma kwijt geraakt. Toen ze ons zag was ze even stil totdat we Portugees probeerden te praten... Toen zette ze het weer op een krijsen. Door haar gekrijs, wist oma wel precies waar ze moest zijn. En al duurde het bij elkaar misschien maar 10 minuten. Ook wij waren heel blij dat oma haar had gevonden. 

En dan de bouw. Ons huis wordt ingepakt met isolatiemateriaal en er worden voorbereidingen getroffen voor water. Dan gaat de vlag echt uit als we onze kraan open kunnen doen waar water uitkomt!!! Al sinds we hier wonen tappen we wekelijks kraanwater bij Theo & Michelle. Waar we echt mega dankbaar voor zijn, maar eigen water wordt wel echt dé hit!

Het zorgt overigens wel voor een bewustzijn m.b.t. ons watergebruik. Wij verspillen niets en kunnen eigenlijk met weinig water toe. Maar het wekelijkse uitje naar de wasserette en gesjouw met de waterflessen gaan we niet missen.

En dan weer wat kiekjes van de groentetuin. Binnenkort hoeven we geen groente meer te kopen! Heerlijk om te zien hoe alles groeit en bloeit.

Donderdag 23 april: Dansen in de caravan

Door de titel zou je kunnen denken dat wij er hier op los dansen in de caravan. Nou, dat valt mee hoor (of tegen, net hoe je het bekijkt). Wel genieten we (nog steeds) van alle online activiteiten die worden aangeboden. Concerten, yogalessen, een pubquiz, kruidencursus en Michiel gaat zondag een online workshop bbq-en met the Green egg volgen (ja, die hebben wij een).

Intussen lijkt het hier iedere dag drukker te worden. Vandaag zijn er weer 6 man in de weer. De daken liggen erop. Wat een enorm gepuzzel was. Het dakterras wordt nu voorzien van een waterdichte laag en in de appartementen wordt de laatste laag gestuukt. Ook hebben de mannen een prachtige schoorsteen gebouwd. Het lijkt wel een minaret. Echt heel mooi en alles, uiteraard, met de hand gemaakt. Vakmanschap!

Vrijdag 17 april: Het dak gaat erop

De afgelopen week was het weer druk op de bouwplaats. Ze zijn met maar liefst 5 man sterk bezig geweest om alles in gereedheid te brengen om de daken van het traphuisje en de keuken te vervangen. Dat had nogal wat voeten in aarde, hebben we gemerkt. Ook omdat het weer de afgelopen week niet al te best was. Het heeft veel geregend en best hard gewaaid wat het werken op het dak nogal lastig maakt.

Gisteren hadden we echt een enorme hoosbui en het dak van de keuken blijkt zo lek als een mandje (ook omdat de dakpannen er al vanaf waren gehaald). We zijn dan ook heel blij dat we besloten hebben om dit dak ook te laten vervangen. 

En alles wordt nog steeds old skool gemaakt. Alle beton komt uit de stokoude betonmolen en wordt emmertje voor emmertje naar boven gebracht. Er is een houten bekisting op alle muren gemaakt waar het beton in wordt gegoten om het dak aan te bevestigen en er is een metaalbewerker bezig om de steunbalken te lassen. Wij zijn echt onder de indruk van het bouwproces.

Intussen is de auto voorzien van een Portugees nummerbord, komt Mauw nog iedere dag eten en knuffels halen (het knuffelen kan ze oneindig volhouden) en komen wij het terrein amper af. Alleen om boodschappen te doen en dagelijks te wandelen of te hardlopen. 

Michiel is nog steeds erg actief met zijn nieuwe 'tuinier' hobby. Ik ben schelpenhangers aan het maken en ben met olietjes enzo in de weer om mijn eigen verzorgingsproducten te maken. Dat is toch wel wat het hebben van veel tijd met ons doet. En het niet de 'deur' uitgaan werkt natuurlijk ook mee.

Take care en blijf gezond!

Donderdag 9 april: En toen stonden er alleen nog een paar muren....

Net als we denken dat alles al plat heeft gelegen wat gesloopt kan worden... komen de bouwers op het idee om nog meer muren van de Loft af te breken. Dit om de enorme schuifpui te maken én om (daarna) de muur te kunnen verstevigen. Omdat alles is opgestapeld uit grote stenen (soort rotsblokken) besluiten ze om eerst de hele muur plat te gooien om vervolgens met bakstenen (binnenmuur), en met de oorspronkelijke stenen (buitenmuur), alles weer op te bouwen. Zes dagen per week zijn de 2 João's aan het werk en de laatste tijd krijgen ze versterking van nog een João (door ons ook wel Jowouwel genoemd, omdat hij de hele dag loopt te mompelen) en José. En dan gaat het écht rap, als ze met z'n vieren zijn. Wij zijn nog steeds enorm blij met ze.

Michiel kookt eens per week lunch voor ze. Normaal gesproken gaan ze 's middags de deur uit om te eten. Omdat de horeca nu gesloten is verzorgt Michiel de lunch en nog belangrijker, de wijn. Dit zorgt, heel lief, voor cadeautjes terug in de vorm van zakken vol conquilhas (schelpdiertjes) en fruit. 

Michiel houdt zich intussen bezig met de moestuin. Nu weten we ook waar de uitdrukking 'het groeit als kool' vandaan komt. Echt bizar hoe snel alles groeit en bloeit. Ik, Sandra, volg een online module over kruiden. In Nederland zou ik nooit op het idee zijn gekomen maar aangezien we hier zoveel (wilde) kruiden hebben, leek het me leuk. En ik geniet enorm van de online yogalessen die ik volg.

Wij mogen dit Paasweekend onze gemeente niet uit. In Portugal is deze maatregel afgekondigd om ervoor te zorgen dat iedereen met Pasen thuis blijft. Deze regel geldt vanaf gisteren, woensdag middernacht tot maandag middernacht, Echt een hele goede maatregel om verspreiding te voorkomen. 

En dan iets waar we heel blij van worden. Het ziet er naaruit dat onze auto is ingevoerd. We hebben al een kenteken ontvangen en moeten nog naar 2 instanties maar volgens mij kan er nu niets meer mis gaan. Hier zijn we zo'n maand of 4 mee bezig geweest dús echt heel fijn dat we onze auto kunnen houden. Er doen zich veel Indianen verhalen de ronde, zeker als je zoals wij een oude auto rijdt, maar het is dus mogelijk. Bizar detail: als je naar Portugal verhuist, mag je één auto voordelig invoeren, als je voldoet aan héél veel voorwaarden. Als je onze oude BMW met in Nederland een dagwaarde van max 2.000 euro zou willen invoeren zónder dat het onderdeel is van je verhuizing, dan betaal je, schrik niet, 23.444 euro invoerkosten...

En dan is onze relatie met poes Mauw (voorheen Mao... door haar nogal dwingende karakter) op miraculeuze wijze veranderd. Ook dat heeft maanden geduurd. Deze week kwam ze opeens kopjes geven en liep ze ons de hele tijd achterna. Het bewijs vind je hieronder.

Een fijn Paasweekend en #ficaemcasa zoals ze dat hier zeggen. 

Woensdag 1 april: Hetzelfde maar toch anders

Wij realiseren ons dat we hier, in vergelijking met ons leven in Nederland, al aardig in isolement leefden. Don't worry, we zien normaal gesproken wel meer mensen dan we nu doen, maar de overgang is minder groot dan het in Nederland zou zijn. Dus het is grotendeels hetzelfde. De bouwers werken door en we zijn zelf bezig met van alles en nogwat maar toch voelt het anders. 

Als ik, Sandra, het nieuws teveel volg dan word ik onrustig. Waar gaat dit naartoe? Hoe lang duurt dit nog? En wat na de periode van het sociale isolement? Vragen die we allemaal wel hebben verwacht ik. Om nog niet te spreken van de economische impact. En ook nu realiseren wij ons weer dat gezondheid écht boven alles gaat. We kunnen veel aan, als we maar gezond blijven.

Intussen lopen we om de dag hard, wandelen we ons rondje in de vallei, eten we beter dan ooit (we koken er op los), douchen we koud (uh, omdat we geen warm water hebben) en heb ik mijn dagelijkse yogaritueel weer opgepakt. We slikken gezonde poeders en pillen. En de zon schijnt te helpen, daar hebben we hier gelukkig geen gebrek aan. Kortom: we doen er zoveel mogelijk aan om ons immuunsysteem op peil te houden. 

En soms vergeten we het even en lijkt alles hier hetzelfde, om ons meteen te doen realiseren dat er toch echt iets veranderd is.

Blijf gezond allemaal!

Dinsdag 24 maart: Michiel's 50e verjaardag

Gisteren hebben we Michiel's 50e verjaardag gevierd. Het zal je niet verbazen dat het een wel heel besloten feest was. Aangezien we nog steeds in een sociale quarantaine leven. Gelukkig had hij geen tekort aan aandacht met vele videogesprekken, appjes, FB berichtjes. Hij voelde zich wel echt jarig. Theo en Michelle kwamen, heel lief, een overheerlijke, zelfgebakken brownie brengen. We hebben dan een uitwisseling op het muurtje. Dat betekent dat wij daar iets voor hen neerzetten en zij iets voor ons. We zien elkaar dan niet om de sociale quarantaine in tact te houden. Zo was er afgelopen week ook een uitwisseling van groente en fruit en boodschappen. Dan hoeft één van ons maar 1 x per week boodschappen te doen. 

Ik had zondag boodschappen gedaan, na een week niet buiten de vallei te zijn geweest. Het leek wel alsof ik op expeditie ging. Zo voelde het een beetje. Wel mooi om te zien dat supermarkten hier strikte regels hanteren. Je mag maar met een paar mensen in de winkel zijn en de rest staat buiten te wachten. En ook de cassières waren goed beschermd. 

Maar het blijft een gekke en onwerkelijke situatie. 

Intussen klussen de mannen gewoon door. Er is een begin gemaakt met de loft (nu nog schuur). We willen een zo open mogelijke badkamer. De oude badkamer hebben we gesloopt en de muurtjes voor de nieuwe badkamer zijn al geplaatst.

Wij zijn weer aan het bikken geslagen. Alle muren van de loft, zowel binnen als buiten moeten worden afgebikt. 

De bouwers zijn bezig met het dak. Een gedeelte is gesloopt waardoor we nu een open dakje hebben. 

Take care allemaal en zorg goed voor jezelf en elkaar!

Maandag 16 maart: Corona houdt ook ons in de ban

Het is hét gesprek van de dag (en terecht). In Portugal gaan de kids de komende weken ook niet naar school en zijn er restricties m.b.t. horeca en groepen. Er is nog geen noodtoestand afgekondigd maar ergens verwachten wij dat dit wel zal gaan gebeuren.  

De bouwers zijn nog wel aan het werk. Ze hoesten er op los, maar dat deden ze altijd al. Toch houden wij wel bewust afstand en blijven we zoveel mogelijk 'rundum hause'. En ja, ook wij hebben gehamsterd. Al hebben we volgens mij een normale voorraad opgebouwd want wij leven normaal gesproken niet met grote voorraden. 

Het is wel een voorrecht om in de zon in een zelfopgelegde (sociale) quarantaine te leven. Gisteren hebben we een wandeling gemaakt vanuit ons huis, naar het uitzichtpunt op de Cerro da Cabeça. Een prachtige wandeling tussen kalksteen (leek wel Azië) met uitzicht op ons huis, een groot gedeelte van de Oost-Algarve en op de kust. 

Michiel wordt volgende week maandag 50! Wij hadden een feestje gepland en Jan, Lisette, Thalietje en Otto zouden overkomen vanuit Nederland, om dit met ons te vieren. Maar ook dat gaat, uiteraard, niet door. Dat gaan we op een ander tijdstip zeker inhalen :).

Wat de verbouwing betreft hebben we vandaag een 'klap' gegeven op de verbouwing van de schuur. Hier gaan we een loft van maken. Dat wordt ons slaapgedeelte met badkamer en zitkamer. De loft zal ook worden voorzien van schuifpui en het is een super mooie ruimte omdat het dak schuin oploopt (net als ons huis in Den Bosch had!). We zijn dan ook heel blij dat we een mooie ruimte voor onszelf kunnen creëren.  

Sterkte allemaal en pas goed op jezelf (en op elkaar). 

Maandag 9 maart: Wij vallen hier niet af

Bijna bij iedere aflevering van 'Ik Vertrek' vallen de stellen kilo's af van het harde werken. Dat hadden wij van tevoren ook bedacht. Wij namen de eerste maanden van onze reis bijna iedere dag een heerlijk Portugees gebakje met het idee dat de kilo's er toch wel af zouden vliegen, zodra we aan de slag zouden gaan. Nou.... dat is in ons geval niet helemaal zo. Ondanks dat we de hele dag fysiek bezig zijn, hebben we toch maar besloten om een paar keer in de week te gaan hardlopen om e.e.a. in toom te houden...... En een gebakje, eten we nog regelmatig. Ze zijn echt te lekker.

Ik ben een paar dagen in Nederland geweest om mijn broer en zijn gezin en een paar vriendinnen te zien. Het was fijn, druk, gezellig, vertrouwd en nat:). Het voelde wel écht als naar huis gaan toen ik weer in het vliegtuig terug zat. Zeker omdat Michiel in Portugal was gebleven. Ook al zijn we nog relatief kort weg uit Nederland. Ik merk wel dat we hier een veel relaxter leven leiden. Ik wilde in Nederland meteen weer door in mijn oude, Hollandse, tempo maar dat ben ik echt al verleerd. Ik was dan ook behoorlijk moe toen ik thuis kwam.

Michiel heeft zich intussen in en om huis vermaakt en heeft genoten van een gezellige poker- bbqmiddag met vrienden bij ons thuis.

De bouwers waren er afgelopen week een paar dagen niet omdat ze met een ander project bezig waren. Gelukkig waren ze er vanochtend wel. Dat betekent dat er vorige week niet mega veel is veranderd. Wel zijn ze nu bezig om een gat in het dak te maken zodat we natuurlijk licht krijgen in de badkamer van het grote appartement (waar we nodig een naam voor moeten vinden). 

De eerste foto die je ziet is op dit moment ons uitzicht vanuit de caravan.

Maandag 2 maart: Moestuin

Wat hebben we de afgelopen week allemaal gedaan? Ik moet er hard over nadenken. In wezen maakt het hier niet zoveel uit welke dag het is. Door de bouwers hebben we wel een soort weekendgevoel maar verder kunnen we natuurlijk onze eigen tijd bepalen. En de dagen vliegen, ook hier, voorbij. 

Er is de afgelopen week door de bouwers weer hard gewerkt. Er zijn sleuven gemaakt voor de electriciteit, gaten gebikt om licht te creëren aan de achterzijde van ons huis en de voorgevel is dichtgemaakt. Het begint écht vorm te krijgen en we zijn heel blij met het huidige resultaat. 

Vandaag hebben we een moestuin aangelegd. Over een paar maanden kunnen we onze eigen brocolli en bloemkool eten :).

En ik heb de verf spuitbus ontdekt. Niets is meer veilig hier!

Maandag 24 februari: Carnaval

In Nederland is het feestgedruis momenteel volop gaande. Voor Michiel zijn dit vreemde dagen. Normaal was dit, wat de kroegen betreft, toch wel dé happening van het jaar. Met veel gezelligheid, drukte, stress en.... omzet. Dat is nu zeg maar, iets anders.

Nu kent Portugal het fenomeen Carnaval ook! In 'ons' dorp vond gisteren een heuse optocht plaats. We zijn, uiteraard, geweest en het was echt leuk. Natuurlijk heel anders dan in Nederland. De Portugezen zijn minder uitbundig en bijna niemand gaat verkleed (behalve diegenen die met de optocht meedoen). Het was heerlijk weer met 20 graden én je gaat hier niet blut van een rondje (flesje bier voor

€ 1,20). Kortom: het was anders en leuk.

De bouw gaat nog steeds gestaag door. Het dak was afgelopen week aan de beurt. Wij hebben het zelf helemaal gestript en het wordt door de bouwers opnieuw bedekt. De voorgevel wordt, ter versteviging, voorzien van gaas en gestuukt en er worden sleuven gehakt voor leidingen. We zijn nog steeds zo blij met de mannen. Alles wordt op de 'old skool' manier gedaan. Zo wordt het beton voor op het dak emmertje voor emmertje omhoog gehesen. En het water werd geleverd door een bijna oldtimer traktor. Echt fantastisch. 

Zelf hebben we intussen ons terras aan de achterkant van het huis in gebruik genomen. Een heerlijke plek onder de johannesbroodboom. We zijn stoeltjes, die we hebben gekocht op rommelmarkten, in allerlei gezellige kleurtjes aan het spuiten en hebben al een paar avonden gebarbecued. En dat in februari!

Donderdag 13 februari: Veel bedrijvigheid

Het is een gezellige boel op de bouwplaats. Er zijn vandaag maar liefst 5 mannen bezig om de muurtjes op het dakterras af te breken, en weer op te bouwen en er is 1 meneer calçadas aan het leggen (de prachtige Portugese steentjes die je op alle stoepen en straten ziet). 

Zelf hebben we ook niet stil gezeten. De schuur heeft plaats gemaakt voor een prachtig uitzicht over de vallei. Het puin gebruiken we straks om het plateau waar de schuur op stond te verstevigen.

Verder zijn we aan het nadenken over de inrichting, struinen we rommelmarkten af en hebben we al een paar juweeltjes op de kop getikt. Op de plek waar de calçadas worden neergelegd gaan we een buitenhuiskamer, voor onszelf, creëren. Waar we, ons kennende, volgende week wel kunnen vertoeven.  

Het weer is hier, naar schijnt, uitzonderlijk goed deze winter. Bijna iedere dag zon met momenteel temperaturen rond de 17 - 19 graden. Het is wel echt te droog. Een paar regendagen zouden heel welkom zijn maar je hoort ons niet klagen :).

Woensdag 5 februari: De eerste stranddag van het jaar

We hebben gisteren heerlijk een paar uur op het strand gelegen. Het was met 23 graden, zelfs voor Portugese begrippen, warm voor deze tijd van het jaar. De lente is hier dan ook al volop begonnen met amandelbloesem, groene weiden en allerlei kleuren bloemetjes.

Wat een voorrecht om hier te zijn. 

Afgelopen zaterdag hadden we een 'bouw'borrel met een groepje gezellige mensen die we hier in de afgelopen maanden hebben leren kennen. Het was fijn om onze plek 'in te wijden'.

En dan de verbouwing. Michiel en ik zaten weer in de sloopmodus. Het varkenshok is omgetoverd tot terras en het volgende project is de schuur. Een onooglijk ding dat het hele uitzicht blokkeert. Die gaat de komende dagen tegen de vlakte. 

De bouwers zijn intussen een tweede gat aan het maken in de voorgevel, voor een tweede schuifpui. We zijn echt blij met de mannen. Ze zijn deskundig, vriendelijk en leveren echt kwaliteit. Én het is goed voor ons Portugees!

Donderdag 30 januari: De aannemer is begonnen!

Er wordt hier flink gewerkt. Sinds maandag zijn de 2 Joao´s aan het werk. Joao is samen met Nuno volgens mij de meest voorkomende naam in Portugal. Of wij ontmoeten hier alleen maar Joao´s en Nuno´s, dat kan ook. Maar goed. Ze werken de hele dag gestaag door, zijn super aardig en verzetten met z´n tweeën veel werk. Het is zo gaaf om te zien hoe zij eerst slopen en daarna weer opbouwen.

En een leuk detail. De jonge Joao is hier opgegroeid. Wij hebben het huis dus van zijn ouders gekocht. Hoe bijzonder is dat!

Hij schijnt het wel vreemd te vinden om zijn ouderlijk huis zo rigoreus te renoveren maar gaf aan dat hij wel begrijpt dat het huis niet meer voldoet aan de normen van deze tijd. De Joao's spreken (uiteraard) Portugees maar we kunnen ze, gek genoeg, best goed verstaan. Een voor ons ietwat vreemde gewoonte, die veel bouwvakkers hier schijnen te hebben, is dat ze i.p.v. koffie of thee, bier drinken, gedurende de dag. En dat start al rond een uurtje of 10. Ze werken er prima door maar we moesten er wel even aan wennen.

Zoals je op de foto's ziet, is er een enorm stuk uit de voorgevel gehaald. Dat is de plek waar een schuifpui komt. Omdat het huis is opgebouwd uit verschillende soorten en maten stenen moest alles tot het plafond worden weggehaald. Er komt een versteviging en later wordt een frame gemaakt. Daarna metselen ze het bovenste deel weer dicht. Ook zijn de tussenmuren van 1 appartement weggehaald waardoor er een mooie, open ruimte is ontstaan. 

Michiel en ik zijn ook druk in de weer. We hebben besloten het dak ook te laten vernieuwen en nemen zelf het sloopwerk op ons. Dat betekent weer bikken en vooral de trap heel vaak op en neer lopen om het puin naar beneden te brengen. Goede conditietraining dus.

Zondag 26 januari: Verdrietig nieuws

Wij zijn enorm verdrietig dat mijn (Sandra's) moeder op zondag 12 januari in het ziekenhuis van Faro op 71-jarige leeftijd is overleden. Haar lichaam was op. Het is een troost dat ze geen pijn heeft geleden en in haar slaap is overleden. Maar wat is het heftig en wat zijn we verdrietig. Michiel en ik zijn de afgelopen 1,5 week in Nederland geweest waar we op een mooie en liefdevolle manier afscheid hebben kunnen nemen. We hebben in die periode bij mijn broer en zijn gezin overnacht, wat erg fijn was. 

Sinds gisterenavond zijn we weer terug in Portugal. We werden van het vliegveld opgehaald door Theo en Michelle. Wat heerlijk om hier zulke fijne vrienden te hebben. Dat maakt het toch meer thuis.

Ik moest vandaag wel echt even schakelen. Heel fijn om met de zon op te staan. En oh wat hebben we het licht gemist. Maar ook intens om de herinneringen aan het ziekenhuis weer te herbeleven en alles van de afgelopen weken de revue te laten passeren. Het zal tijd nodig hebben om mijn moeders overlijden te verwerken. 

Vanmiddag hebben we een mooie wandeling gemaakt en genoten van de amandelbloesem en het groene landschap. We hebben het al vaker geschreven maar wat is Portugal toch mooi in deze periode van het jaar. 

Morgen start de aannemer en dan gaat het écht gebeuren! Dan wordt er in plaats van afgebroken en gesloopt, opgebouwd. Dat is weer een nieuwe fase in het bouwproces. Ook weer spannend!

Zaterdag 11 januari: Heftige tijden

Helaas ligt mijn moeder (van Sandra) nog steeds op het IC in Faro, wat ons erg verdrietig maakt. Het gaat nog niet beter waardoor ze nog wel even op het IC moet blijven. Ze wordt nog steeds fantastisch verzorgd maar we maken ons wel echt zorgen.

Om die reden zijn Peter en Marauke vorig weekend hier geweest wat echt heel fijn was.

Naast het dagelijkse bezoek aan het ziekenhuis klussen wij wel door. Al is het alleen maar om onze zinnen te verzetten. We zijn nog steeds in de sloopmodus en hebben al heel wat kippenhokken etc. afgebroken. De kippen woonden in een steviger huis dan de mensen.... het was een hels karwei om de hokken af te breken. Maar we vorderen gestaag. We komen tijdens de sloop verrassende dingen tegen. Eitjes van, wat we denken, een gekko of hagedis, een slangenhuid en behoorlijk wat botten van.... geen idee.

Ook hebben we deze week weer kennis gemaakt met de bureaucratie van Portugal. We waren al weken op een document aan het wachten zodat we water aan kunnen vragen. Nou, dat hadden we eindelijk binnen. Vol goede moed naar het kantoortje getogen en kwamen we een papiertje, waarvan we het bestaan niet eens wisten, tekort. Het zijn ook allemaal heerlijke kantoren waar we dan terecht komen. Debiteuren - Crediteuren van Jiskefet is er niets bij :).

Woensdag 1 januari: Vreemde start van het nieuwe jaar

Het vrolijk Kerstfeest van de vorige blog is toch iets anders verlopen. In de avond van de 1e Kerstdag is mijn (Sandra) moeder opgenomen op de Intensive Care in Faro. Mijn moeder heeft astma en COPD en is met long- en hartklachten opgenomen. Het ging eigenlijk de hele week al niet goed en op woensdagavond was het echt mis. We zijn ontzettend geschrokken en verdrietig. 

Helaas zijn de klachten nog niet onder controle waardoor ze op het IC moet blijven. Ze wordt met zorg behandeld en het personeel in het ziekenhuis is echt fantastisch! Waar mijn moeder in Nederland van het kastje naar de muur werd gestuurd, handelen ze hier heel adequaat. Het is nog onzeker hoe lang ze moet blijven en hoe het verder gaat lopen. 

Mijn broer (Peter) en zijn vriendin (Marauke) komen morgenavond voor een paar dagen en daar zijn we erg blij mee.

Michiel en ik zouden vandaag eigenlijk naar Nederland vliegen maar dat gaat, uiteraard, niet door. 

Oudjaarsavond heb ik gevierd bij Theo en Michelle, wat ondanks mijn verdrietige gevoel, echt gezellig was. Michiel was er helaas niet bij want lag met griep in bed. Om 00:00 uur hebben Michiel en ik wel samen het nieuwe jaar ingeluid met een kopje thee. Het was dus een vreemde start van 2020. En dat laat ons weer stilstaan bij hoe kwetsbaar we zijn en dat gezondheid en liefde boven alles gaan! 

Hieronder een mooie en toepasselijke quote van Gewoon Jip. Klik op de quote om de afbeelding te vergroten.

Woensdag 25 december: De moeders op bezoek en vrolijk Kerstfeest

Deze week zijn de moeders op bezoek. Bertie (de moeder van Michiel) had ons huis al gezien maar mijn moeder nog niet. We slapen in O Tartufo bij Theo en Michelle. Wat echt heerlijk relaxed is. We hebben wat aan sightseeing gedaan in de omgeving en vandaag zijn we naar de westkust gereden. Kerstavond hebben we gevierd met de moeders en Theo en Michelle bij Vila Monte, een wat luxer restaurant in Moncarapacho. Heerlijk en ietswat overdadig. Een echte verwennerij.

Van de 'echte' kerstsfeer krijgen we hier niet zoveel mee. Om eerlijk te zijn vind ik dat niet zo erg. En het weer, 18 - 20 graden, zorgt daar ook niet echt voor. Maar oh, wat is het heerlijk. Zeker na de toch wel heftige stormen van vorige week. Een muur van de schuur is zelfs ingestort. Nu is dat niet zo heel erg want die schuur willen we t.z.t. toch slopen. 

We werken deze dagen ook nog wat door. De muren zijn afgebikt en de vloer is uitgegraven. Het volgende plan is om de rommel rondom het huis op te ruimen en allerhande hokken te slopen. En dan kan de aannemer half januari starten. Weer een nieuwe fase!

Donderdag 19 december: Stormy weather

Het is wat onstuimig op dit moment. Het herfstweer uit Nederland maar dan met 17 graden. Ik kan er wel van genieten alleen denk ik bij iedere windvlaag dat ons huis in elkaar zakt....  Niet dat het zo wankel is, verre van dat want het staat er al meer dan een eeuw, maar we hebben het tot op de stenen gestript. Het gaat hier echt effe tekeer en dat wordt de komende uren nog heftiger. We gaan het meemaken.

De afgelopen dagen hebben we echt hard gewerkt. Flink gebikt en ontelbare kruiwagens puin afgevoerd. De muren zijn dus kaal en de vloertegels hebben we eruit gehaald. We zijn nu bezig met de volgende klus en dat is het uitgraven van de vloer tot 15 cm diep. Gelukkig bestaat de vloer grotendeels uit zand maar dan nog wordt het een heftig klusje.

Het puin wat we uit het huis halen storten we op het land, waar straks de parkeerplaats komt. We waren dat met de hand aan het uitgraven maar hebben toch versterking geregeld door een graafmachine. Die had het binnen 1,5 uur gepiept.

De regen die de laatste tijd regelmatig valt zorgt wel voor een prachtig, groen landschap. Wat is de Algarve mooi in deze tijd van het jaar! Zie hieronder foto's van ons land.

Zondag 15 december: Syl op bezoek

We zijn afgelopen weekend 'uit logeren' geweest op maar liefst 6 minuten rijden van ons huis. Sylvia kwam 2 nachtjes slapen en dat is bij ons thuis nog niet echt comfortabel. We hebben 2 nachtjes in een stacaravan gelogeerd (om het caravan gevoel niet helemaal kwijt te raken) maar dan wel met warme douche (heeeel fijn) en wasmachine. We voelen ons nu erg fris en schoon. 

We hebben Syl wat van de omgeving laten zien, hebben heerlijk gegeten en we hebben ook nog een paar uur in ons huis geklust. En ja, dan kunnen we nog steeds goed samenwerken. In no time hadden we behoorlijk wat puin weggewerkt. 

We verwachten dat we nog 2 dagen moeten bikken en ruimen en dan aan de vloer gaan beginnen want die moet er ook uit. En het is spierballen kweken want het is best zwaar werk. Maar het is zo leuk om bezig te zijn met ons eigen huis!

Donderdag 12 december: Wij hebben een naam!

In de afgelopen weken zijn heel wat namen de revue gepasseerd maar geen van allen bleef hangen. Tot afgelopen maandag. We zaten te eten bij Green Spirit in Fuseta en opeens hadden we m! Het is een naam waar we allebei heel blij van worden en wat het gevoel weergeeft dat wij neer willen zetten. De domeinnaam was ook nog vrij dus we hebben 'm meteen vastgelegd.

Dit is het geworden:

Vanwaar deze naam? We vinden onze plek een fijne en rustige oase. En die oase gaan we iedere dag een stukje mooier maken. De naam azul (blauw) gaat straks behoorlijk aanwezig zijn.... We willen de de voorkant van het huis blauw schilderen. Dus de blauwe oase. 

Zondag 8 december: Gave drone beelden van ons huis!

Vandaag kwamen Jurgen en Carolien van Palmeira Guesthouse, hier uit de buurt, een kijkje nemen in ons huis. Buiten dat het erg gezellig was hadden ze ook hun drone meegenomen. Wow, wat zijn we blij met de beelden!

Hieronder zie je het resultaat! 

Donderdag 5 december: Bikken, sjouwen en jarig :)

We hebben vooral hard gewerkt de afgelopen dagen. Bikken, bikken en bikkelen. Maar het loont. We zijn nog niet klaar maar wel een heel eind op weg. We hebben nog hulp gehad van Michelle wat heel fijn was. Ook hebben we een schat gevonden, weggewerkt in de muur. Daar hoop je stiekem natuurlijk toch op, als je een oud huis koopt, dat iemand een enorme som geld in de muur heeft verstopt en het door de jaren heen is vergeten. Nou, zoiets was het, maar dan anders.... We kwamen oude Portugese muntjes (escudo's) tegen die waarschijnlijk in het huis zijn gestopt als beschermer van het huis. Super mooi! Die muntjes gaan we natuurlijk weer terug in het huis metselen.

We weten niet veel over de geschiedenis van het huis. Maar wat we wel weten is dat het een familiehuis is van de dame waarvan we het huis gekocht hebben. Haar vader is in het oudste gedeelte van het huis geboren en zou nu 130 zijn. 

Op dinsdag hebben we een dagje gewandeld met Jacquie, Neal en 3 van hun honden. Ook hier doet de herfst zijn intrede inclusief paddestoelen. Was een mooie wandeling over de Via Algarviana. Een route van 300 km waarbij je van het uiterste oosten naar het uiterste westen van de Algarve kunt lopen. Uiteraard hebben wij maar een piepklein stukje van de route gelopen. 

En dan was ik gisteren jarig. 47 jaar alweer! We hebben het relaxt gehouden met koffie en taart met Theo en Michelle, een borrel aan het strand van Fuseta en 's avonds heerlijk gegeten bij Cha Cha Cha in Olhao.  Ik voelde me vooral ook jarig door de vele berichtjes die ik heb gehad, Super leuk!

Dan iets anders. We vinden zelf dat we het super goed doen samen. Ik bedoel we zijn 24/7 samen en wonen toch grotendeels in de kleine caravan. Maar er zijn uiteraard ook weleens kleine dingen waar we ons aan storen. De nieuwste heeft te maken met ons eetgedrag, specifieker, ons kauwgedrag. Het is hier zo stil, op wat blaffende honden en een paar overkomende vliegtuigen per dag na, dat we het gevoel hebben dat de ander (ja, we hebben het allebei) nogal luidruchtig eet. Zoiets als chips eten in de bioscoop tijdens een rustige scene. We kunnen er gelukkig om lachen dat we of zo stil wonen dat we dit soort dingen plotseling bij elkaar horen óf we gewoon teveel tijd hebben.... We hebben ook weleens wat communicatiedingetjes maar verder kennen we elkaar intussen echt door en door en zijn we heel blij en gelukkig met elkaar!

Zaterdag 30 november: Het slopen is begonnen

We hebben de afgelopen week behoorlijk wat werk verzet. Opgeruimd, in de tuin gewerkt, een compostbak gemaakt en de keuken verder opgeknapt. Vandaag zijn we begonnen met het afbikken van de muren. De muren van dit soort oude huizen zijn gebouwd van grote stenen uit de omgeving. Die spaarzaam zijn aangesmeerd met cement en daar overheen stucwerk en een dunne laag kalk. We gaan de muren helemaal afbikken tot de grote stenen tevoorschijn komen. Als de aannemer aan het werk gaat worden de muren weer dichtgesmeerd en opnieuw gestuukt. Het lijkt houtje, touwtje wat we nu aantreffen. 1 klap op de muur en de hele handel valt naar beneden maar het schijnt normaal te zijn met de bouwstijl die ze pakweg 100 jaar geleden hadden. 

Het is weer eens wat anders, want dit zijn niet echt het soort werkzaamheden die we gewend zijn maar we vinden het super leuk om te doen. Ook al is het zwaar. Ik merk dat ik het ook mega fijn vind om in de tuin te werken. Ik heb de afgelopen 25 jaar in appartementen gewoond en nooit een eigen tuin gehad. Er gaat een wereld voor me open want nu is die tuin opeens 3000 meter groot. Heerlijk om aan te kneuteren en alles mooi te maken.

Over een aannemer gesproken. We wachten nog op aangepaste offertes en willen dan de knoop doorhakken. We hebben besloten om het werk wat we zelf kunnen doen, muren afbikken dus en schilderen, niet uit te besteden om zo kosten te besparen.

Vandaag zaten we echt helemaal onder het stof en hebben we warm gedoucht bij Theo en Michelle. Wat een genot! We douchen nu gemiddeld 1 x per week warm en dat is dan pure verwennerij. Mooi om te beseffen hoe blij we worden wanneer zoiets als een warme douche, niet meer vanzelfsprekend is. En na de douche hebben we gezellig geborreld op hun dakterras. Een goed begin van het weekend :). 

Maandag 25 november: Verhuisd en weekendje Lissabon met Merel

Het was even spannend of de caravan over 'onze' oprijlaan zou passen afgelopen dinsdag maar het is gelukt! Met een helpende hand van Theo en Michelle! En nu wonen we dus in Moncarapacho. We slapen in de caravan, plassen op het land en douchen in de luxueuze buitendouche (zie foto hieronder) of we gebruiken de mandi (emmertje met teil met water). Gelukkig regent het de afgelopen dagen zodat we water op kunnen vangen omdat we nog geen stromend water hebben. O ja, en we halen eten bij de afhaal Portugees in het dorp, die nu al onze favoriet is. Een verse maaltijd voor 3,50 pp.

Het opknappen van het huis is eigenlijk zoveel werk dat we soms niet weten waar te beginnen. De woonkeuken is als eerste aan de beurt. Dat kunnen we namelijk gemakkelijk zelf. De voorheen bruine keuken geeft Michiel een kleurtje als ik met Merel aan het bijkletsen ben in Lissabon. Het wordt een wat andere kleur dan ik had verwacht. Michiel had in zijn hoofd dat we paarsblauw hadden afgeproken en ik dacht dat we het de hele tijd over groen hadden gehad. Een klein communicatieverschil :). Mooi is het wel. Zie hieronder het resultaat.

Ik was dus met Merel in Lissabon en we hebben een heerlijk weekend gehad. Door de stad gesjouwd, bij leuke vegan restaurantjes gegeten en vooral bijgekletst. Ik heb het al vaker gezegd maar wat is Lissabon leuk! Hip en alternatief. Heerlijk!

We hebben een leuke rommelmarkt bezocht. Was voorheen niet echt mijn ding maar ik merk dat ik het in Portugal, als het buiten is, echt leuk vind. Wat leuke dingen op de kop getikt voor ons nieuwe huis, door Alfama (volksbuurt bekend om Fado) geslenterd, het design museum (MAAT) bezocht en naar LX-factory geweest (soort Strijp-S). Wat was het fijn!

De komende maand hebben we geen bezoek uit Nederland en ligt onze focus volledig bij het huis!

We hebben trouwens al huisdieren. Goudvissen in de cisterne (waterbak) om de mugenlarfjes weg te houden en we hebben een nogal aanmatigende zwerfkat rondlopen. Zodra wij ons hoofd laten zien begint ze te miauwen. 

Het voelt best onwerkelijk dat dit land echt van ons is en dat we het voor elkaar hebben gekregen om op deze prachtige plek te mogen wonen. Het dringt nog niet helemaal door bij ons maar dat komt vast wel.

Maandag 18 november: Morgen gaan wij verhuizen

De spullen zijn weer gepakt. Het is toch weer meer werk dan verwacht en morgen gaan we definitief in ons huis (en caravan) wonen in Moncarapacho. We hebben er zin in en zullen ook wel wat luxe gaan missen.... Zeker na afgelopen weekend. 

Want we hebben in een heerlijk luxe huis in Fuseta vertoefd met Bertie, Thalietje, Jan Joop en Astrid. Gezellig om 'the family' over te hebben.

We zijn naar Tavira, Olhao en Faro geweest en hebben genoten van lekkere lunches en wijntjes.  

Ook weer leuk om ons huis en de omgeving te laten zien. 

Vorige week hebben we ook nog de handen uit de mouwen gestoken. We hebben met Bertie en Thalietje 2 dagen bij ons huis geklust en vooral schoon gemaakt. De keuken, badkamer en het terras zien er dankzij Bertie en Thalietje spik en span uit. Heel fijn!

Woensdag 13 november: Familiebezoek

We zijn langzaam aan het wennen aan onze nieuwe plek en al wat aan het opruimen en schoonmaken. We hebben er zelfs al 1 nacht geslapen. Nou ja, geslapen is een groot woord. We hadden een geïmproviseerd bed in de keuken gemaakt van een heel oud matras dat er nog lag, waar voor minimaal 30 jaar stof uit kwam. Van Theo en Michelle hadden we, heel lief, waxinelichtjes gekregen om de boel wat gezelliger te maken dus het voelde al een klein beetje als een thuis. Wel waren we om het uur wakker. Dat lag zeker niet aan de omgevingsgeluiden want het was er heerlijk stil maar het was even wennen. Wel echt heerlijk om op te staan en te genieten van het uitzicht vanaf het dakterras en ons te realiseren dat dit ons nieuwe thuis is. Daar gaan we wel aan wennen. 

Maandagochtend hebben we Bertie en Thalietje opgehaald vanaf het vliegveld en we zijn natuurlijk direct naar ons huis gereden. De afgelopen dagen hebben we vooral lekker bijgekletst, gegeten, gedronken, gerelaxed, van de zon genoten en speculaas en pepernoten gegeten. Heerlijk!

We wonen nog in ons leenhuis in Santana da Serra. Komend weekend sluiten Jan Joop en Astrid aan en hebben we een huis gehuurd in Fuseta, vlakbij ons huis. En vanaf dinsdag gaan we definitief in ons huis in Moncarapacho wonen. We hebben al stroom alleen het water wordt wat improviseren. We slapen in onze caravan en zullen de enorme keuken gaan gebruiken als leefruimte. En toiletteren en douchen..... dat wordt een 'outdoor' koud water douche en dito toilet voor de komende tijd. Wordt het toch off-grid :). 

Woensdag 6 november: WIJ HEBBEN DE SLEUTEL

Vanaf vandaag zijn wij grootgrondbezitters in Moncarapacho. Vanmiddag zijn we naar de notaris geweest en daar is de cheque met onze spaarcenten aan de eigenaar overhandigd en hebben wij er de sleutels (en het huis natuurlijk) voor teruggekregen.

We zijn daarna natuurlijk gaan kijken en waren blij verrast dat de verkopers alles keurig achter hadden gelaten. In Portugal is het niet vanzelfsprekend dat je alles opruimt als je een huis verkoopt maar dat is bij ons gelukkig wel het geval. 

Dat scheelt heel veel sjouwwerk. De komende dagen hebben we wat afspraken om ervoor te zorgen dat we electriciteit krijgen. Ook gaan we bekijken of we water kunnen krijgen vanuit de gemeente. Er is nog geen wateraansluiting maar er zit een cisterne in het huis (soort grote waterbak die moet worden gevuld) en dat zouden we het liefst anders willen. Eens kijken of dat gaat lukken.

De komende tijd wonen we nog in Santana da Serra (Alentejo) en waarschijnlijk gaan we binnen 2 weken verhuizen naar Moncarapacho. We gaan in de caravan wonen en langzamerhand beginnen aan de uitvoer van onze plannen. 

De link naar ons huis.

We merken allebei dat we het vandaag toch wel echt spannend vonden en dat het allemaal nog moet 'indalen'. Gek en mooi om 'ineens' een huis en stuk grond in de Oost-Algarve te bezitten. Daar gaan we de komende tijd maar eens aan wennen en vooral van genieten. 

We hebben ons de afgelopen dagen ook nog vermaakt met het plukken van olijven en hebben maar liefst 90 kg geplukt waar we ongeveer 10 liter olijfolie van krijgen.